به نام خدا

شهریور، مُهر پایان بر تابستانی است که گویا باید زمانی برای استراحت و فراغت می بود؛
قرار بود بسیار سفر کنیم، بسیار بخوابیم و بسیار خوش بگذرانیم، فارغ از تمام دغدغه های روزمره زندگی!
اما تمام فراغت را دویدیم و برنامه ریختیم و باز هم کارهای بسیار باقی ماند!
برنامه روزانه را بر سینه یخچال تماشا می کنم و تلخ می خندم: «تابستان کی آمد و کی رفت؟!»
شهریور، ماراتن اصلی تابستان است؛ آخرین دوندگی ها، آخرین نفس زدن ها و آخرین نرسیدن ها!
و باز سالی که به اشتباه - به جای فروردین - از مِهر شروع می شود...