به نام خدا

یاد گرفته ایم زنگ انشاء، ساعتی است برای پچ پچ های دوستانه و خوردن های یواشکی وقتی پای درد دل معلم ورزش نشسته ایم یا چرت زدن معلم ریاضی را تماشا می کنیم. بلکه هم درس ساعت بعد را حاضر کنیم یا با معلم علوم سر تصحیح برگه ها چانه بزنیم.

شاید هم زد و از آن دست دانش آموزان خوشبخت شدیم که به راستی معلمی برای انشا دارند. در آن صورت زنگ انشاء ساعتی خواهد بود پر از سرکوفت برای جمله بندی های ناشیانه، صرف فعل های فضایی، غلط های املایی و ...

کاش می دانستیم نوشتن فقط راهی برای تخلیه احساسات نیست؛ هرچند احساس هم هوایی می خورد. هنری جانبی برای سرگرمی و تغییر مزاج هم نیست؛ هرچند شادابی هم می بخشد.

کاش یادمان دهند بنویسیم چه با استعداد ذاتی، چه بدون آن. آن کس که خوب می نویسد خوب می بیند، خوب می شنود، خوب گوش می دهد، خوب حس می کند، خوب سخن می گوید و خوب می اندیشد.

کاش بدانیم زنگ انشاء ساعتی طفیلی برای سیاه کردن برگه های چشم انتظار دفتر با جمله های کلیشه ای والدین و اقوام نیست. ساعتی است برای فراگیری یکی از مهارت های اساسی زندگی.

زنگ انشا که از دست برود، دیگر چطور جبران می شود؟!

آی معلم ها، شاگردها؛

قدر بدانید!