به نام خدا
سلام؛

هرکس، بالاخره یه جا پاش می‌لغزه و زمین می‌خوره.
معصوم که نیستیم.
آستانه مصونیت از خطا در هر انسانی متفاوته.
دیرتر یا زودتر، بالاخره یه جا آدم پاش می‌لغزه.
و طبیعتِ انسانِ ممکن الخطا هم همینه.
منتها مهمه که اگه لغزیدی، زود خودتو جمع و جور کنی.
اگه به پَستی خاک، خو بگیری، دیگه به سختی سر پا می‌شی.
زود باید بلند شد و گرد و غبارو تکوند و به راه ادامه داد.

.............
پ.ن:
اولا که پی‌نوشت نمک نوشته است :)
ثانیا خواستم بگم تو جریان فتنه، یه روند یکنواخت رو تجربه نمی‌کنیم. پستی-بلندی‌های این مسیر خیلی زیاد و پیش‌بینی نشده است. امکان لغزش تو فتنه خیلی خیلی زیاده. باید شیش‌دونگ حواسمون جمع باشه. حتما باید چشم و گوشمون به راه‌بر باشه تا از مسیرهای صعب، به سلامت عبور کنیم.
ولی در هر حال، اگر لغزشی اتفاق افتاد، زود باید بلند شد و گرد و غبارو تکوند و به راه ادامه داد. نباید زمین‌گیر موند.