به نام خدا
سلام؛

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم!
اینکه مدام چشممون به داشته‌های دیگری و نداشته‌های خودمون باشه، به نظرم بدترین خصلتیه که می‌تونیم داشته باشیم.
قیاس، سبب ناآرامی و نارضایتی میشه.
آدم همه‌ش حالش بده.
همش درگیره و داره حرص می‌خوره.
دچار خودخوری میشه.
اعتماد به نفسش از بین میره.
و از همه اینها بدتر،
دچار
دشمنی
و
بدخواهی
میشه.
دچار کینه و حسادت میشه.

شروع می‌کنه به سنگ‌اندازی و تخریب طرف!

قیاس، سبب ناسپاسی میشه.

سبب سقوط.

..............
پ.ن.
1. اولین کسی که به قیاس مبتلا شد، شیطان بود. خدا گفت به آدم سجده کن. گفت اون از گل بدبو و من از آتشم. من از اون برترم، چرا سجده کنم؟
2. دایره المعارفامونو یکی کنیم؟
یه حسادت داریم، یه غبطه.
هرچی اولی سبب سقوطه، دومی اتفاقا سبب رشده.
حسادت اینه که نتونی داشته‌های دیگری رو ببینی. حالت بد شه از اینکه کسی چیزی داشته باشه که تو نداری. نتونی کسی رو بالاتر از خودت ببینی. تو زیبایی، تو نشاط، تو موفقیت‌های علمی و اجتماعی، تو مسائل اقتصادی ...
بدت بیاد. ته دلت یه جوری بشه. یه "ای کوفتت شه"ی خاصی تو نگاهت بیاد. حالت خراب شه.
غبطه اما یعنی وقتی یه برتری یا موفقیتی تو کسی ببینی، اولا براش خوشحال شی (واقعا خوشحال شی، نه تظاهر کنی خوشحالی). ثانیا دلت بخواد تو هم تو اون زمینه یا زمینه مشابهی، خودتو رشد بدی و بالا بکشی. باعث شه یه انگیزه و قوّتی تو وجودت پیدا شه که به حرکت بیفتی.
قیاس، به حسادت منتهی میشه. چون توی قیاس، داشته‌ها و توانمندی‌های خودتو نمی‌بینی.
3. برتری و بالاتر بودن به چیه؟ چی معیار خوب بودن و برتر بودنه؟ چی ایده‌آله؟
اینکه کسی مدرک تحصیلی خاص یا شغل خاصی داشته باشه، اینکه کسی ظاهر خاصی داشته باشه، کسی فلان دارایی‌ها رو داشته باشه، و ...
کدومش شاخص خوب بودن و برتری داشتنه؟