به نام خدا

احساس مبهمی است؛ فکر کردن به مرگی که همین نزدیکی است.
اگر تنها یک روز از عمرم باقی مانده باشد هیچ لحظه ای از آن را نمی خوابم؛ حتما به استقبال طلوع دل انگیز آفتاب می روم و اولین ترانه های عاشقانه پرندگان را - میان خواب ماشین ها- سر می کشم. آخرین غروب رنگین آفتاب را در نگاهم نقش می زنم  و پرواز کلاغ ها را تا انتهای افق دنبال می کنم.
حتی می توانم از تهران بروم؛ جایی در دل طبیعت، شاید کنار آب. چه فرقی می کند وقتی دغدغه های طاقت فرسای هر روزم دیگر مضحک و بی ارزشند و فکر و دلم از هر آزاردهنده ای خالی است.
می توانم - به لطف فضای مجازی - مرگم را به اطلاع کلیه دوستان و آشنایان برسانم و طلب حلالیت کنم. بعد با خیال راحت،تمام روز را با فرزندانمان آب بازی کنیم، روی چمن ها غلت بزنیم، بدویم و شادی کنیم. دیگر چه اهمیتی دارد مردم چه فکر می کنند؟
بی شک آن روز، روز آزادی است.