به نام خدا

سلام؛

إِنَّا أَنْذَرْناکُمْ عَذاباً قَرِیباً یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ یَداهُ وَ یَقُولُ الْکافِرُ یا لَیْتَنِی کُنْتُ تُراباً (نبا، 40)

جز اطلاعات اندکی که از طرق مختلف رسیده، خبری نداریم که بعد از مرگ با چی مواجهیم؛ بهشت چیه، جهنم چجوریه، و ماجرای ثواب و عذاب چیه.
ولی فکر می‌کنم قرائن و شواهد این دنیایی، نشون میدن که ثواب -در یکی از جنبه‌هاش- اون حال خوش و سرمستی و حس غروریه که در قبال راضی کردن نیروی مافوقت حس می‌کنی. عین وقتی که بچه، لبخند رضایت پدر و مادرش رو می‌بینه و برق شادی رو تو چشماشون.
و برعکس عذاب، احساس شرمندگی و خجالتیه که بابت اشتباهت -اشتباهی که هیچ توجیهی هم نداره- دست می‌ده. از اون احساسا که می‌گی کاش زمین دهن باز کنه فرو برم ولی تو این موقعیت نمونم.

در مورد این آیه که مضمونا فرموده:
"بترسین از روزی که هرکس، مواجه میشه با داشته‌هایی که از پیش فرستاده و این وسط، کافر از شدت شرمندگی و تهی‌دستی، آرزو می‌کنه ای کاش خاک بود"
واژه‌ی تراب (خاک) رو اینجوری هم تفسیر کرده‌اند:
امیرالمومنین علیه السلام را بوتراب می‌نامند؛ یعنی پدر خاک. و ایشان در قیامت -پدرانه- شیعیانشون (خاکساران آستانشون) رو جمع و حمایت می‌کنند. و در این موقعیت، تکذیب کنندگان حق ایشان، آرزو می‌کنند که ای کاش شیعه بودند و الان در پناه امیرالمومنین جایی داشتند.

لطف پدر، نه خواست و تمنای فرزند، که احتیاج شدید اونه. و فرزند به این لطف زنده است.

یَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ (یوسف، 106)