به نام دوست

سلام؛

اول اینکه ما نمی‌تونیم چیزی رو برای خودمون نگه داریم.
همه چیز، از دست‌رفتنیه؛ جز ذات اقدس پروردگار.
باید دل کندن رو بیاموزیم.
تعارف بردار هم نیست.

دوم اینکه دعاهایی که می‌خوانیم، اظهار عجز و نیازه و بس.
اینکه خودمون رو به قدرت بی‌انتهایی بسپاریم که به یاری و نظر لطفش عمیقا محتاجیم؛ دانای مطلق، حکیم مطلق، کریم مطلق ... .
بنابراین در دعا، ما فقط قادریم طلب خیر کنیم و نمی‌تونیم چیزی به اون قدرت مطلق تحمیل کنیم یا حتی اصرار کنیم.
باید بیاموزیم که ما عاجزیم؛ نه می‌تونیم، نه می‌دونیم، نه می‌فهمیم.
و این حقیقت محضه.

سوم اینکه هر آدمی، به قدر و اندازه وجودیش از هستی ارث می‌بره.
باید با هنجارشکنی مقابله کرد، حرفی نیست.
ولی بیشتر باید دل سوزاند برای کسی که تمام بهشتش اینه که در این عالمِ رنج‌آگینِ غم‌آلودِ دردافزا، عریان بگرده.
باید دل سوزاندن رو بیاموزیم تا اصلاح‌گر شویم.

آخر اینکه به نظر میرسه بهتر باشه تو این جهان، خوب‌ها بیشتر بمونن و بدها، کمتر.
چرا برعکسه پس؟!

و آخرتر اینکه دلم سخت گرفته.
و فرموده‌اند:
دلا خوبان دل خونین پسندند
دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست
گروهی آن گروهی این پسندند