EMOZIONANTE

به نام خدا

سلام؛ 

سیستم عشق اصلا سیستم عملیاتیه. تمام متعلقاتش هم به عمل وابسته‌اند؛ هواخواهی، مشتاقی، دلدادگی، و کل واژه‌های زیبای شعبه‌یافته از عشق، همگی مفهوم عملی دارند.

به عمل کار برآید به سخن‌دانی نیست!

اصلا زشت و مشمئزکننده است کسی به "زبان" ادعای عاشقی کنه. تملق ببافه و زبان‌بازی کنه و بعد هم سر بزنگاه، میدان رو خالی کنه.

در کلام "به فیض جرعه جام تو تشنه‌ایم" باشه ولی در عمل "نمی‌کنیم دلیری نمی‌دهیم صُداع".

زشت و نفرت‌انگیزه کسی دم از محبت بزنه ولی اهل دردسر نباشه.  اینجوریه دیگه! میدان سخن، انتها نداره. دردسر هم نداره. میشه تمام عمر، بافت و بافت. پای کار که میرسه، معلوم میشه کی چند مرده حلاجه!

من که سر درنمیارم از این حرفا. نه اهلشم، نه با اهلش حشر و نشر دارم. کلا در کوی نیک‌نامان ما را گذر ندادند ... 

ولی اهالی دیار عاشقی رو که از دور تماشا می‌کنم و نسیم وجودشون به عالم تنگ و تاریک وجودم سرمی‌کشه، می‌بینم نه خبری از حرفه، نه از ادعا، نه از نمایش، نه از خود، نه از هیچی!

هیچی نیست جز "او" که اینقدر پیداست که چیز دیگری جز او قابل تصور و قابل وجود و حضور نیست. هیچ چیز مستقل دیگه‌ای ممکن نیست. به هر طرف نگاه کنی فقط و فقط جلوه‌های وجود "او" پیداست و دیگر هیچ. 

اهالی دیار عاشقی اینقدر خالی‌اند از همه‌چیز و همه‌کس که دیگه خودشون هم وجودی ندارن و چون وجود ندارن، طبعا چیزی هم برای از دست دادن ندارن که نگرانش باشن. سبک‌بار، خالی، آزاد...

رقص و جولان بر سر میدان کنند

رقص اندر خون خود مردان کنند

چون رهند از دست خود دستی زنند

چون جهند از نقص خود رقصی کنند

باید خیلی جذاب باشه. خوش به حال اونایی که می‌بینن و درک می‌کنن و اهل‌اند. 

خوش به حال اونایی که می‌تونن تمنا کنن "اللهم ارزقناه"...

و بد به حال من بی‌چاره که جا موندم و بر جا خواهم ماند.

  ....................

پ.ن. 

1. بچه‌ها آینه‌های زلال پدر و مادرند. هرچقدر تظاهر کنی و ریا، حقیقت وجودت در گفتار و کردار بچه‌ها ظاهره و این ظهور، اجتناب‌ناپذیره. پس اگر دیدی بچه‌ات اونی نیست که می‌خواستی، به خودت رجوع کن.

2. اصلا نوشته بدون پ.ن. نمک نداره.