به‌نام خدا

یک‌زمانی، خواسته‌ای داشتم که خیلی دور و ناممکن بود و به هر دری می‌زدم، جوابی نمی‌گرفتم. کارهایم به هم پیچیده بودم و فقط دعا می‌کردم یک‌طوری بشود که به این خواسته‌ام برسم و مسائلم حل شود. دعا، دعا، دعا. کارم شده بود خواستن و تمنّاکردن و جواب نگرفتن. کلافه شده بودم. مانده بودم چرا نمی‌شود.

نمی‌دانم تجربه کرده‌اید یا نه، گاهی که آدم در کاری حیران ‌مانده یا سؤالی او را به‌خود مشغول کرده و جوابی برایش پیدا نمی‌کند، خیلی اتّفاقی تلویزیون را که روشن می‌کند، می‌بیند که دارند درموردِ همان مسئله بحث می‌کنند. یا به‌طور اتفاقی گفتگوی دو نفر را در مترو می‌شنود که در همین رابطه، کمک بزرگی به او می‌کند. یا اتفاقاً دوستی تماس می‌گیرد و بی‌خبر از مشکل او، تجربه‌ای را در همین مورد با او درمیان می‌گذارد که پاسخ سؤالش است.

البته هیچ‌چیز در این عالم اتّفاقی نیست و برای همین، من هم کاملاً غیرِاتفاقی، کتابی به‌ دستم رسید درموردِ دعا (1) که خیلی زیبا این مسئله را برایم باز کرد.

خیلی خلاصه بخواهم بگویم، چکیده‌اش این بود که خدا، دعای بنده‌اش را حتماً اجابت می‌کند چون او کریم است و در شأن کریم نیست که چیزی از او خواسته شود و او پاسخ ندهد. پس وقتی بنده‌ای دعا می‌کند، او حتماً اجابتش می‌کند.

اما این‌که می‌بینیم به اصطلاح، دعای ما مستجاب نشده و چیزی دستمان را نگرفته، به این خاطر است که ظرفِ وجودیِ ما مشکلی دارد. تصوّر کنید ظرفِ وجودیِ ما مثل کاسه‌ای است که دربرابر باران رحمت الهی گرفته‌ایم. خدا بی‌دریغ می‌باراند اما اگر کاسه‌ی من کوچک باشد، مقدار کمی از آن را دریافت می‌کنم. اگر کاسه‌ام را سروته گرفته باشم، هیچ چیز از آن باران نصیبم نمی‌شود. خدا از جود و کَرَمش چیزی مضایقه نمی‌کند، بی‌دریغ می‌بخشد و بی‌چشم‌داشت عنایت می‌کند ولی اشکال اینجاست که من همه‌ی جوانب را سنجیده‌ام الّا ظرفیت وجودی خودم را؛ یعنی شرایط و زمینه‌ی دریافت خواسته‌ام را (2).

پس وقتی خواسته‌ای دارم، باید نگاه کنم ببینم چقدر فضا را برای دریافت آن، مهیّا کرده‌ام. چقدر زمینه آماده است تا بذری که در دل کاشته‌ام، جوانه بزند، رشد کند و به ثمر بنشیند.

.............................

1- دعا، از اجابت تا اصابت، فاطمه میرزایی

2- البته دعا حتی اگر به ما اصابت هم نکند، در آخرت برکاتش به ما برمی‌گردد، جوری‌که آدم آرزو می‌کند کاش بیشتر دعا کرده بود.