به نام خدا
سلام؛

"فساد" اصن از اسمش معلومه که کارکردش خرابیه.
نمیشه کسی به واسطه فساد به "شادی" و "آرامش" و حتی "آسایش" برسه. محاله.
تنها راهی که به آرامش و شادی و حتی آسایش و رفاه مادّی، ختم میشه، فقط و فقط "طریق خیر" هست و جز این ممکن نیست.
چون کار خیر، اصلاح و آبادانیه و کار فساد، تخریب و تباهی.

تعریف خیر و فساد بین آدمای مختلف، جنبه سلیقه‌ای پیدا کرده و هرکی از دیدگاه و منظر خودش، تعریفشون می‌کنه. ولی خیر حقیقی و فساد حقیقی رو فقط یه نفر می‌تونه با قطعیت معرفی کنه، و حرفش قابل اطمینان و مطلق باشه و چند وقت بعد تکذیبش نکنه و زیرش نزنه و نگه اشتباه کردم. اونم پروردگارمونه. اونکه ساخته و پرداخته و تنها باخبر مطلق جهانه که آگاهی‌ش، خدشه‌ناپذیره.

پس اگر چهارچوباشو نمی‌پذیریم یا یه خورده‌اشو می‌پذیریم و بقیه‌اشو کنار می‌ذاریم، اگر مدل و سلیقه و باب میلمون با خواست و اراده پروردگارمون هم‌آهنگ نیست، توی زندگی‌هامون نگردیم دنبال آرامش، دنبال شادی و شادکامی. تو زندگی‌هامون هیچ خبری از برکت و آسایش نیست (آسایش، محصول برکته نه کثرت مال. یه‌وخت می‌بینی یکی بی‌اندازه ثروتمنده و بی‌اندازه بی‌چاره. اگه برکت نباشه، آسایش و رفاه حقیقی ممکن نیست و برکت، یه امر معنوی و وابسته به ارتباط ما با پروردگار هستیه).

فساد، ناشکری و کفران نعمته چون همه اون چیزی که می‌خواییم با فساد بهش برسیم، از طریق "خیر" بهتر و راحت‌تر به دست میاد و اونکه دنبال فساده، در واقع داره خلاف جریان رود (فطرت) تقلا می‌کنه. پس ناشکره و کفران نعمت می‌کنه و به این واسطه، نعمتی رو که بهش بخشیده شده، تباه می‌کنه:
شکر نعمت، نعمتت افزون کند
کفر، نعمت از کفت بیرون کند

گاهی فکر می‌کنم فساد، تو یه جاهایی دو تا خطا محسوب میشه. مثلا اگه داری تو هوای پاک و بی‌نظیر جنگل‌های شمال، سیگار می‌کشی، دو بار ناسپاسی.
یا اگر تو طراوت و زیبایی بی‌نظیر طبیعت بهاری، حجابت رو برمی‌داری، دو بار ناشکری.

مثلا اگر بی هیچ عذری روزه نمی‌گیری و اصرار داری روزه نگرفتنتو جار هم بزنی.

مثلا ...