به نام خدا
سلام؛
یه عدم توازنی تو جهان دیده می‌شه که حاصل شده از "من و تویی".
دیگری رو "غیرِ خود پنداشتن"، نتیجه‌اش میشه تکثر (مقابل وحدت) و تکثر، باعث اختلاف و تنش و حرف خود رو به کرسی نشوندن و سبب تزاحم میشه.
بعد می‌بینیم کارگری که آوردیم تو خونه‌مون، کارو درست و دلی انجام نمی‌ده.
کارخونه‌دار، جنسو دلسوزانه تولید نمی‌کنه.
معمار، خونه ما رو خونه خودش نمی‌دونه و دغدغه‌ای نداره.
و از صدر تا ذیل، هر کی هر جوری بتونه از سر و ته کار "دیگری" می‌زنه.
چون اون، دیگریه، "خود" نیست.
"ظهور" زمانی اتفاق میفته که همه این تکاثر، همه ما، بشیم یه "خود واحد". دیگه من و تویی مطرح نباشه.
وقتی که بفهمیم حقیقتا توی نفع و ضرر همدیگه، هممون شریکیم.
همه‌جوره شریکیم.

برای هم خیر بخواییم و دلسوز باشیم.
همو دوست داشته باشیم، اونجور که خودمون و متعلقات خودمونو دوست داریم.
کاش هممون این روز باشکوه رو ببینیم.