سر و کله دلتنگی که پیدا میشه، انگار یکی بی‌هوا شمعِ روشنِ دلخوشی‌تو فوت کرده.

گم می‌شی تو کنج تاریک تنهایی.

دوری می‌کنی و تو این سکوت و کناره‌نشینی‌ها، می‌کوشی روی دل تنگت مرهم بذاری.
خوشبختیه بزرگیه بتونی مدتی دنیا رو از هیاهوی بودنت خالی کنی.

زمان، گویا کارش گذشتن و نزدیک کردن اون اتفاقیه که منتظرشی. یا لااقل توقع ما از زمان اینه.

اما نمی‌دونم چرا وقتش که می‌رسه، اون وقتی که دقیقا باید تندتر بگذره، با لجاجت می‌ایسته و قدم از قدم برنمی‌داره!
پس ناچاری خودتو گرفتار بی‌نهایت کارهایی کنی که فرصت فکر کردن رو ازت بگیرن.

تا غافل شی.

ناچاری عوضِ زمین و زمان، تو یک‌تنه بدوی.

دلخورم،
و دلتنگم.