به نام خدا

  سلام؛

همیشه وقتی فکرشو می‌کنم، به این نتیجه می‌رسم که اگه آدم خوب باشه، می‌تونه روی دیگران هم اثر خوب بذاره. می‌تونه کلام و سکوت و نگاه و عملش، الگو باشه و دیگران ازش اثر بگیرن. وگرنه کسی که خودش کُمیتش لنگه، نمی‌تونه بقیه رو راه ببره.

گاهی که گفتگو می‌شه درمورد وضعیت فرهنگی جامعه، خصوصا این روزها که حجاب‌برداشتنِ عده‌ای، خیلی تو چشم می‌زنه، می‌گم حتما ما به اندازه کافی خوب نیستیم که نتونستیم جامعه خوبی بسازیم.
حتما هم همینطوره. خوب بودن به حفظ ظاهر نیست. یه حقیقت و یه عمل قلبیه. همینجوری به یه سری ظواهر خودمونو سرگرم کنیم و تظاهر، خوب نخواهیم بود. کسی می‌خواد ببینه چقدر خوبه، باید ببینه چقدر می‌تونه روی دیگران اثر مثبت بذاره و در جهت رشد، نه فقط خودش خوب حرکت کنه، که دیگران رو هم با خودش همراه کنه. به هر اندازه که چنین قدرتی داشته باشیم، همونقدر خوبیم.

کسانی که نسبت به دیگران بی‌تفاوتند و دیگری رو "خود" نمی‌دونند، کسانی که رنج و فقر و گمراهی بقیه، زندگیشونو به هم نمیریزه و آب از آب روزمرگی‌هاشون تکون نمی‌خوره، آدمای بدی هستن!

 دیگری، خودِ ما هستیم. تکه‌ای از پیکره واحد انسانیت. اگر دیگری بده و اهل خطا، من بدم و اهل خطا. باید به خودم رجوع کنه و چاره رو در خودم جستجو کنم. اگر رفیق و هم‌کلاسی و همسایه من، به اندازه کافی خوب نیست، من به اندازه کافی خوب نبودم که اونم همراهم بالا بیاد. اگر جای دیگری اسفل السافلینه، منم همراه و همسایه‌شم. درک این حقیقت، پنجره‌های زیادی رو مقابلمون باز میکنه. مثلا شاید بهتر بفهمیم که چرا اباعبدالله علیه السلام تا آخرین لحظه‌ای که نفس داشت، تلاش میکرد یک نفر رو از سپاه یزید نجات بده. باید دست و پا زد برای نجات دیگری. و این درک نمیشه، مگر وقتی که بفهمیم اون دیگری، خود منم. چنانکه وقتی عضوی از بدن آسیب می‌بینه، دست و پا میزنیم تا درمانش کنیم و به حال خودش رهاش نمیکنیم. یا نتیجه میده و خوب میشه، یا ناچاریم برای حفظ سایر اعضا و برای بقای حیات، حذفش کنیم.