به نام خدا

سلام؛

از دست دادن چشم خیلی سخته.
آدمی که دچار این ضایعه میشه اصلا نمیتونه چنین چیزی رو بپذیره.
مثل مرغ آزادی که تو قفس انداختنش، خودشو به در و دیوار می‌کوبه.
بی‌قراری می‌کنه.
نمیشه.
خیلی سخته.
زندگی آدم، دچار تحول ناگزیری میشه که هرچی هست، قطعا دیگه زیبا نیست.
فقط ناچاریه.
روزگار میگذره و آدم،

بدون چشم،

با هر مصیبتی که هست،

به گذران عمر مشغول میشه.
با رنج عمیقی که هیچ‌وقت شدتش کم نمیشه ولی کم‌کم دیگه سعی می‌کنه کمتر به خاطرش بی‌تابی کنه.
دیگه کمتر با آتش غمش، دل دیگران رو بسوزونه.
دیگه کمتر بقیه رو از رنج بزرگش با خبر کنه.
عادت نمی‌کنه.
ولی ناچاری، ساکتش می‌کنه.
از دادن عزیزان، این شکلیه.
چیزی که هر ساعت داره تو غزه تکرار میشه.
چیزی که هر لحظه در انتظارش هستند.
ای کاش آدم هر دو چشمش رو از دست بده،
فرزندش رو نه.
عزیزش رو نه.