به نام خدا
سلام؛

معمولا وقتی در بحبوحه جریانی هستیم، خصوصا اگر جریان شدید و تکان‌دهنده‌ای باشد، نمی‌توانیم خوب تحلیل کنیم یا تصمیم درستی بگیریم. همین که مدتی از وقایع می‌گذرد و ماحصل اتفاقات را بررسی می‌کنیم، نگاه وسیع‌تر و تحلیل درست‌تری می‌توانیم داشته باشیم. چون بسیاری از موضوعات دیگر حل شده و نتیجه‌اش آشکار.

این موضوع، در همین قضایای فلسطین و جنایات وحشیانه رژیم صهیونیستی، کاملا نمایان است. اول که عملیات غافلگیرانه حماس موسوم به طوفان الاقصی را دیدیم، گفتیم خب دیگر کار تمام است و منتظر بودیم در این عملیات، کل اسرائیل محو شود.
کمی که گرد و خاک‌ها خوابید و مستی و گنگی از سر صهیونیست‌ها پرید و شروع کردند به حملات وحشیانه و آن صحنه‌های دلخراش به دل تاریخ سرازیر شد، آه از نهادمان برآمد که ای بابا! این چه کاری بود؟! حماس که از پس اینها برنمی‌آمد، چرا شروع‌کننده ماجرا شد که اینطور مردم بی‌گناه را به کشتن بدهد؟ اصلا چرا ایران کاری نمی‌کند؟ چرا دیگر کشورها وارد نمی‌شوند؟ حالا این مار زخمی مگر آرام می‌گیرد؟

کمی که گذشت و جنبش‌های جهانی را در حمایت از فلسطین دیدیم و اقبال و توجه مردم دنیا به آموزه‌های اسلامی و قرآن و حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف را دیدیم، نظرمان چرخید که خب پس این خون‌ها ثمرات قابل توجهی دارند.
حالا امروز، پاسخ دیگری برای این سوالات داریم:
آیا حماس با دست خالی پا به میدان گذاشته؟
آیا باقی جبهه‌های مقاومت، خصوصا هسته مرکزی آن (ایران) دست روی دست گذاشته‌اند و تماشاچی‌اند؟
آیا این طولانی شدن جنگ، به فرسایش جبهه مقابل منجر شده و به نفع فلسطین است؟
امروز افکار عمومی جهان، روی کدام مسئله متمرکز است و خواهان نابودی کدام جبهه؟

تصور کنیم در همان گام نخست، فاتحه اسرائیل خوانده شده و از نقشه حذف می‌شد. آیا جز این بود که تا ابد حماس را تروریست می‌دانستند و نسبتش می‌دادند به داعش و افکار عمومی جهان را پر می‌کردند از وحشت از نام اسلام و مسلمان؟
و بعد با حمله همه‌جانبه به فلسطین و محو آن از نقشه، همه به کار و زندگی خود مشغول می‌شدند و آنها که بار اول اسرائیل را علم کرده بودند، مجدد و البته اینبار محکم‌تر و عمیق‌تر این علف هرز را در خاک فلسطین بسط می‌دادند تا با قوت بیشتر به جنایت و ترور ادامه دهند و به عنوان ملتی مظلوم که می‌خواهند از حق خود دفاع کنند، مورد حمایت افکار عمومی قرار بگیرند؟

طولانی شدن جنگ، اقتدار و هیمنه اسرائیل را شکست. به‌عنوان یک غده سرطانی مضر برای بشریت شناخته شد که نابودی‌اش ضروری است. صبر و مقاومت و ایثار مردم فلسطین، بر اقیانوس وسیع منیت‌ها و انسان‌محوری‌ها که دنیا را فرا گرفته بود، رنگ خدا ریخت و دل‌ها را متوجه حقیقتی فراموش‌شده کرد: دین. ملت‌ها مستقل از سیاستمداران و دولت‌هایشان به میدان آمده‌اند و برای حمایت از فلسطین هر کاری می‌کنند. تحریم کالاهای اسرائیلی دیگر مختص مسلمانان نیست، پویشی جهانی است. مردمی که کاری به این حرف‌ها نداشتند، امروز ساعت‌ها از کشتی‌هایی آویزان می‌شوند که خبر رسیده حامل محموله‌های کمک به اسرائیلند. اقبال به اسلام، مسلمانان، قرآن، مسئله حجاب، و مانند آن، به شکل قابل توجهی فراگیر شده. و امروز کار به جایی رسیده که قهرمان تمام ملت‌های دنیا آن کسی است که تیر خلاص را در مغز اسرائیل خالی کند.
بسیاری از حقایق را گذر زمان آشکار می‌کند و این میان، خوش به حال آنهایی که ولایتمدارند و در اعتماد به ولی زمانشان، لحظه‌ای دچار تردید نمی‌شوند و تحلیل‌های شخصی خود را ارجح بر تدبیر رهبر خود نمی‌دانند. خوش به حال آنها که به واسطه این ایمان و اعتماد، آرامند و خود را نمی‌بازند و دچار تشویش و بی‌خودی نمی‌شوند.
خوش به حال آنها که اهل عبرت از تاریخند و دریافته‌اند که نباید برداشت شخصی خود را بر امامشان تحمیل کنند.