پیش از گفتار
کلاس دوم دبستان بودم. آنقدر به اشعار کتاب فارسی علاقمند شده بودم که می‌گشتم دنبال کتاب شعر. در کتابخانه منزلمان، دیوان حافظ و دیوان پروین اعتصامی را پیدا کردم. از پس خواندن اولی که برنیامدم، ولی دومی بر دلم نشست. دیوان، قطع جیبی بود با کاغذ کاهی. کوچک و سبک. پس همه‌جا با خودم می‌بردمش، حتی مدرسه. مدت‌ها به عکس روی جلد، چهره پروین، نگاه می‌کردم و هرمقدار که می‌توانستم از آن چاپ قدیمی با آن اشکالات ویرایشی و افتادگی حروف، با آن سواد اندکم بخوانم، بارها و بارها می‌خواندم و حفظ می‌شدم. خصوصاً خاطرم مانده که این شعر را خیلی دوست داشتم:
ای گربه تو را چه شد که ناگاه
رفتی و نیامدی دگر بار
بس روز گذشت و هفته و ماه
معلوم نشد که چون شد این کار ...
همین که دانستم فیلم "پروین" درمورد زندگی "اختر چرخ ادب، پروین است" کافی بود که خودم را به سانس آخر برج برسانم.

گفتار
روایت، خطی و کلاسیک است، و گاهی درصورت نیاز به راوی، راویان مختلفی از نقطه‌نظر خود ماجرا را شرح می‌دهند. گریم پروین، حسابی تو ذوق می‌زند،  زیادی تصنعی و ضعیف است و هرچند بازی بسیار قوی و پرمایه مارال بنی آدم مدام در تقابل با آن است اما تا آخر فیلم، این درگیری پابرجاست، و حیف!
ضعف دیگری که به چشم می‌آید پرداختن زیادی به برخی شخصیت‌های حاشیه‌ای و فرعی مثل آگرین است که کارکرد چندانی در روایت ندارد و اشاره و گذری کفایت می‌کرد. درعوض، پدر پروین یا برادرش، چندان پرداخته نشده‌اند و همچنین افراد اثرگذاری مثل ملک الشعرای بهار یا دهخدا، همه در حاشیه‌اند.
روایت اما گویا و طراحی صحنه و لباس، خوب هم‌آهنگ است. بهزاد عبدی در جای‌جای اثر، از اشعار پروین در موسیقی کار وام گرفته و مجموع تمام اینها، فیلمی است شعرگونه و لطیف و روان.
ساخته محمدرضا ورزی به تهیه‌کنندگی شریفی‌نیا، مفاهیم عالی بسیاری دارد و به برهه‌ای از تاریخ پرداخته که آزادی زن را در برداشتن حجاب خلاصه کرده‌اند و حضور او در محافل ادبی، اجتماعی، سیاسی، و ... به‌کلی ناپذیرفتنی است. روحیات شاعرانه خالق چنان اشعار بی‌بدیل، به زیبایی به قالب تصویر درآمده، خالی از هجو و دیالوگ‌های طولانی و شعارزدگی.
درمجموع، پرداختن به زندگی مفاخر و تاریخ این مرز و بوم، کاری در خور ستایش است و فیلم "پروین" یک اثر تاریخی خوب و دیدنی است.