EMOZIONANTE

سلام عسلکم

کوچولوووووووووو.... داری می شی حدود یه کیلو!!

عصبهای گوشت دارن کامل می شن که بهتر بتونی فضولی کنی!

فعلا باید خودتو آماده کنی که تا چند روز دیگه باز سوار هواپیما شیم و برگردیم ایران!

دوباره نترسیاااا... هرچند تو این مدت اینقدر تحرک داشتم که دیگه باید واست عادی شده باشه اما به هر حال امیدوارم تکونای هواپیما شدید نباشه و اتفاقی نیفته... هوا مساعد باشه و از تاخیر هم خبری نباشه...

منم این روزا تا یه کم می شینم یا سر پا می مونم زود کمر درد می گیرم... کم کم علائم مامان شدن و پیدا شدن سر و کله ی کوچولوی تو داره خودشو نشون می ده و منم بیشتر از قبل روز شماری می کنم... از وسایلی که برات خریده بودم یه فیلم خوشگل با یه مونتاژ خیلی باحال درست کردم که خییییییلی ناز شده...

فقط مونده دیگه تو بیای...

یه مطلب خیلی جالب هم برات می ذارم:

عکس جنین 21 هفته ای به نام ساموئل الکساندر که در داخل رحم مادر احتیاج به عمل جراحی پیدا کرد و اگر از رحم خارج میشد ممکن نبود زنده بماند .

 دکتر برنر جراح این عمل بزرگ بودند و جنین را در داخل رحم مورد جراحی قرار دادند .در حین عمل جراحی جنین دست کوچکش را از شکافی که دکتر ایحاد کرده بود بیرون آورد و انگشت پزشک معالجش را فشرد و عکاس این صحنه ناباورانه را در تاریخ ثبت کرد .دست پسرک کوچکی که برای حس قدر شناسی از رحم بیرون آمد و انگشت دکتر را به خاطر تشکر از هدیه زندگی که او بخشید ،فشرد. اگر همه ما در وجود فطری خود تا این حد احساس قدر شناسی داشتیم .پس الان این حس را کجا جای گذاشتیم ؟در کدام نقطه و کدام لحظه حس قدرشناسی خودمان را برای همیشه دفن کردیم و غول توقع و زیاده خواهی را همراه خود کرده و در قلبمون جای دادیم .... قلب پاکمون را جایگاهی کردیم، برای جولان دادن احساسهایی که هر از گاهی جانمان را به لب میرسانند و به جای حس زندگی فقط احساس مرگ و نابودی را در ما شعله ور میکنند. چرا هرگز به یاد نیاوردیم که باید از کسانی که بهمون زندگی بخشیدند تشکر کنیم ؟ چرا فراموش کردیم که گوهر نایاب وجودمون پر از پاکی و زیبایی بوده و عشق به زنده بودن و زندگی کردن و به دیگران زندگی بخشیدن جزء جدا نشدنی فطرت انسانی ماست ... این عکس می‌تواند عکس سال باشد!