EMOZIONANTE

به نام خدا

سلام؛

*

قسمت اول:

معمولا ما انسان ها تو زندگیمون یه سری معیارها و قالب هایی برای خودمون تعریف می کنیم که غالبا هیچ حقیقتی هم پشتش نیست و تنها از تخیلات و اوهاممون سرچشمه می گیره.. بر اساس اون معیارها مدل زندگیمونو تنظیم می کنیم و توقعات و حتی عقایدی برای خودمون رقم می زنیم.. طرز تفکر و برداشتی که از زندگی داریم تا حدود زیادی وابسته به این معیارهای من درآوردیمونه و گاهی هم که جریانات بر خلاف توقعمون پیش می رن مُهر "استثنا" بهشون می زنیم و هیچ جای چون و چرایی هم برای عقلمون باقی نمی ذاریم..

مثلا یکی از جملاتی که خیلی خیلی زیاد شنیدیم و – خودمونیم - زیاد هم به کار بردیم اینه که " فلانی به همسرش سَره! " یعنی مثلا وقتی به یه عروسی دعوت می شیم، یک قانون نانوشته ای ما رو وادار می کنه که بلافاصله تصمیم بگیریم - و اعلام هم بکنیم - که بین این زوج جوان کدومشون به اون یکی سره!  هیچ راه گریزی هم نداریم!

حالا معیارمون برای این تعیین تکلیف چیه؟! معمولا اولین معیارمون " زیبایی" ـه.. هر کدوم از زوجین که زیباتر باشن قاعدتا نسبت به دیگری برتری دارند.. یا "تمول مالی" یعنی هرکدوم پولدارتر باشند برترند.. گاهی هم "مدرک تحصیلی" (مدرک تحصیلی غیر از سطح سواده!) یعنی اگه یکی دیپلم باشه اون یکی دکتر خب قاعدتا دکتره سره.....

خلاصه از این دست بازی های سرگرم کننده زیاد داریم تو زندگیمون..

اما خب همه جا نمی شه بر اساس این بازی های کودکانه زندگی کرد.. مخصوصا وقتی پای "موفقیت" و "خوشبختی"  وسط باشه.. برای رسیدن به این دو، نمی شه با این معیارهای سطحی و بچگانه سر کرد..

**

اینا رو مقدمتا گفتم که برم سر اصل مطلب: "زن" (خودمونو می گم!)

همه ی ما زن ها دوست داریم موفق و محبوب باشیم و برای رسیدن به این دو هدف هرکاری حاضریم بکنیم.. خصوصا تو زندگی مشترک یکی از بزرگ ترین دغدغه هامون اینه که الهه ای باشیم که همسرمون می پرسته.. اما خب اکثرمون بلد نیستیم.. چون مادرهامونم بلد نبودن که یادمون بدن.. و لابد مادربزرگ هامون هم..! اینه که به همین معیارهای تخیلیمون بسنده می کنیم..

مثلا اکثر ما خیال می کنیم زنی موفقه که دارای این مولفه ها باشه: زیبایی، مدرک تحصیلی بالا، شغل تمام وقت با درآمد خوب و بیمه و مزایا و ...  و یه همسر تابع و سر به زیر که سرش تو لاک خودش باشه و سد راه موفقیت های همسرش نشه.. البته پولدار هم باشه خب خیلی خوبه..

خیلی از ما زن ها تمام هم و غممون شده این مدل موفقیت و رسیدن به این مدارج عالی و زندگی رویایی!.. شاید خیلی هامونم به بخشی از این موفقیت ها رسیده باشیم اما چیزی که هست کاملا مشهود و ملموسه که "خوشبخت" نیستیم! نمی دونیم هم چرا؟!

اصلا خوشبختی به ما نیومده! والا! خدا شانس بده؛ فلانی نه ریخت و قیافه داره، نه اهل درس و دانشگاست، نه اهل کار بیرونه اما ببین چقدر خوشبخت و شاده.. چقدر سرحال و سرزنده است.. اصلا لامصب پیر نمی شه!.. ببین همسرش براش چیکار می کنه.. بچه هاش چجوری قدرشو می دونن.. خودشو تو دل همه جا کرده.. باور کن مهره ی مار داره.. اصلا انگار تو زندگیش غم نداره!

حالا ما! صبح تا شب مث کوزت جون بکن، با هر بی فرهنگ زبون نفهمی سر و کله بزن، شب خسته و کوفته بیا خونه، عوض دستت درد نکنه باید جوابگوی غرغرای آقا هم باشی! اصلا آدمو درک نمی کنن که! توقع دارن مث یه روبات کار کنی.. هم کار بیرون کنی .. هم کار خونه کنی.. هم به بچه ها برسی .. هم به آقا سرویس بدی .. هم به درس و دانشگاهت برسی .. آخرشم اگه اعتراض کنی خیلی راحت می گن کی گفته کار کنی؟! مگه من کم درمیارم؟! بشین خونه بچه داریتو بکن!

یکی نیست بگه مگه همه چی پوله؟! من به کارم "علاقه" دارم! اصلا من اگه کار نکنم مریض می شم! من برای "خونه نشینی" خلق نشدم! همینه دیگه.. اینم شانس ماست! انگار کنیز آوردن!

خلاصه سرتو درد نیارم! این "رسم خوشبختی" نیست! این اون زندگی رویایی که آرزوشو داشتیم نیست.. این اون آرامش و شادکامی که دنبالش بودیم نیست.. چرا یه عده از ما زن ها بدون این که هیچ کار خاصی بکنن اینقدر خوشبختن و یه عده ی دیگه با وجود این همه زحمت و فشار و سختی اینقدر بدبختن؟! چجوری می شه یه زنی همچین قلب همسرشو تسخیر می کنه که اون حاضره جونشم براش بده و یه زنی به هر دری می زنه بیشتر و بیشتر از همسرش فاصله می گیره و روز به روز زندگیشون تلخ تر و مصائبشون بیشتر می شه؟!

به نظر خیلی پیچیده و کلافه کننده میاد مخصوصا وقتی خودت وسط این معرکه گیر افتاده باشی و ندونی اشکال کارت کجاست.. اما در واقع پاسخ خیلی ساده تر از اونیه که تصورشو می کنیم:

زنی می تونه قلعه ی دل همسرشو فتح کنه و غرق خوشبختی و موفقیت باشه که فقط "زن" باشه..

چنین موجودی نه تنها خوشبخت و موفقه بلکه سبب خوشبختی و موفقیت همسر، فرزندان و بلکه جامعه ایه که داره توش زندگی می کنه..

به همین راحتی؛ فقط کافیه "زن" باشی!

برای اینکه مطلب بیش از این طولانی نشه ادامه اش باشه تو یه پست جدید ان شاءالله...