EMOZIONANTE

به نام خدا

آرامش عجیبی دارد؛
شاید برای صدایش وقتی سراپا گوش می شوی و دل به زمزمه اش می سپاری: ش ش ش ش...
یا شاید برای بی صدایی اش وقتی مهمان ناخوانده دلش می شوی: شلپ...
و بعد تنها سکوت است که می شنوی. دیگر عضلاتت دغدغه حرکت ندارند و رام دستانش می شوی و می کشدت هر جا که خاطر خواه اوست...
اصلا آب است و آرامشش؛
چه شرشر از صخره ای بلند سرازیر باشد، چه مجنون وار سر به صخره بکوبد، چه با زمزمه ای یکنواخت در مسیر خود جاری باشد یا بی صدا در گودالی لانه گزیند.
تماشایش کنی یا به قدر دست دادنی، درِ دوستی بگشایی یا سراپایت را به رنگش آشنا کنی، همه آرامش است.
تا هست، طراوت است و سرسبزی و زیبایی. زنده است و زندگی می بخشد. اصلا خودِ زندگی است.