EMOZIONANTE

به‌نام خدا

از روی ساختمان‌های زیادی می‌پریم. خیلی نزدیک به خانه‌های مردم. این‌قدر نزدیک که رنگ پرده‌هایی که از معدود پنجره‌های باز ساختمان‌ها بیرون پریده‌اند، پیداست.

صندلی من دیوار به دیوار موتور هواپیماست. باید در تمام مسیر گوش‌هایم را بگیرم. سهم این خانه‌ها از این صدای گوش‌خراش چقدر است؟! چندبار در روز؟

چند خانواده این‌جا در این شرایط زندگی می‌کنند؟ چند کودک؟ چند پیرزن و پیرمرد؟ چند بیمار؟ چند زن باردار؟

چه فرقی می‌کند؟ انگار من، انگار تو. چرا فکری به حالمان نمی‌شود؟