به‌نام خدا

سلام؛

خوبه آدم بتونه تو زمانِ حال زندگی کنه. خوب‌تره که آدم بتونه تو بخشی از زمانِ حال باقی بمونه.

گاهی یه تیکه از زمانِ حال، به قدر همه عمر آدم ارزشمنده. می‌شه اون یه تیکه رو با کل زندگی‌ت تاخت بزنی. ارزششو که داره هیچ، بلکه ارزشش خیلی هم بیشتر از این حرفاست.

گاهی روحم، دستِ هوش و حواسمو می‌گیره از تنم کوچ می‌کنه به تیکه‌ای از زمانِ حالِ قدیم، که نتونستم ازش جدا شم. می‌شینم روی رو اندازِ نخیِ نازکم، زانوهامو بغل می‌گیرم و به روبه‌روم خیره می‌مونم؛ به دخترکانی که روی تپه‌ی پتوهای چرکِ وسطِ سالن وول می‌زنن، به حجم زیاد جمعیت توی ساختمون نیم‌ساخته‌ای که کُل‌ش یه مستطیل بزرگه، با یه سقف خیلی بلند و پنجره‌هایی که جاشون خالیه، به همهمه زن‌ها و صدای جیغ و گریه‌ی بچه‌ها و به داغِ گرمایی که بینمون موج می‌زنه، و به مردمی که با اینهمه، حالشون خیلی خوبه ...

گاهی آدم یه جایی تو زندگیش توقف می‌کنه و نمی‌تونه تَرک‌ش کنه. و چقدر این موندن دلچسبه.

کی می‌دونه یه لحظه‌ی دیگه، دست تقدیر چی براش رقم زده؟ گاهی وقتا، فکرشم نمی‌کنی که چه مصیبت‌هایی پشتِ هم برات رقم می‌خوره؛ مثلاً یهو الکی الکی بزنه و امسال، مراسم اربعین برگزار نشه. فکرشو بکن!

کاشکی نعمت، عادی نشه و کاش‌تر که آدم، قدر نعمتو بفهمه.

چقدر خوبه که آدم بفهمه. چقدر خوب‌تره که آدم، اون موقع که نعمتو داره قدرشو بفهمه.

رَبِّ أَوْزِعْنی‏ أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتی‏ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلی‏ والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَدْخِلْنی‏ بِرَحْمَتِکَ فی‏ عِبادِکَ الصَّالِحینَ (نمل، 19)

پروردگارا، در دلم افکن تا نعمتی را که به من و پدر و مادرم ارزانی داشته‌ای سپاس بگزارم، و به کار شایسته‌ای که آن را می‌پسندی بپردازم، و مرا به رحمت خویش در میان بندگان شایسته‌ات داخل کن .