به نام خدا

سلام؛

ملت!

باید بفهمیم و باور کنیم و بفهمونیم که دنیا، آشفته و تشنه مُنجی شده.

و باید بفهمیم و باور کنیم و بفهمونیم که ظهور منجی، بندِ خواستِ ما و شماست!

بسه هرچی نشستیم و شعر و قصه گفتیم و تخمه شکستیم! اصلاح، همّت و اراده می‌خواد. تکان خوردن و یاعلی گفتن می‌خواد.

باید نگران بود.

باید دنبال چاره گشت.

اگر دلمون تو آتیش غم این روزگار، جز جز نمی‌کنه، اگر نمی‌فهمیم چی داره سَرِمون میاد، اگر بی‌خیال مصیبت‌هایی هستیم که مثل سیل دور و برمون جاری شده و خشک و ترو با خودش می‌بره، اگر دلمون نمی‌سوزه و آشفته نیستیم و به در و دیوار نمی‌خوریم از لرزشی که جهانو پر کرده، بیایید دعا کنیم بمیریم! چون اگه قراره انسان نباشیم، همون بهتر که اصن نباشیم!

ولی اگر زنده‌ایم و بند بند وجودمونو پریشانی و غم پُر کرده، بیایید یه حرکتی بکنیم به سمت ظهور. وقتی دست و پا زدیم و چاره جستیم و اقدام کردیم و فایده داشتیم، اون وقته که دعامون اثر داره. وگرنه تا ابد بشینیم و دعای فرج بخونیم، چیزی اصلاح نمی‌شه که نمی‌شه که نمی‌شه!

هَل مِن مُعینٍ فَاطیلَ‏ مَعَهُ‏ العَویلَ‏ وَالبُکاءَ؟

به خدا که اشک‌هامون بی‌ثمر و دعاهامون بی‌اثره، چون وجودمون ثمری نداره. چون نمی‌تونیم حتی به قدر یه قدمی، تغییری تو حال جهان که نه، تو حال یه آدم حتی ایجاد کنیم. وقتی نسبت به همه چیز و همه کس بی‌تفاوتیم، چجوری جهان باید اصلاح شه؟! چجوری باید حالمون خوب شه؟