EMOZIONANTE

به نام خدا

سلام؛

خاصیت کوه اینه انگار که هرچی بالاتر میری ساکت‌تر میشی. بیشتر میشنوی و می‌بینی. شاید خاصیت کار سخت و طاقت‌فرسا اینه. شاید خاصیت برخورد با عظمت و قدرت بی‌نهایت اینه... نمی‌دونم. هرچه هست اینقدر زبانم را بسته که صدای خزیدن باد لابلای گیاهان کوتاه و مخملی رو میشنوم. هرچند الان دقایقی هست که صدای همراهان رو که یه بند حرف میزنن دیگه نمیشنوم! صدای حرکت برگ‌ها و پر زدن زنبورها رو میشنوم. صدای نفس‌های سگی که لابد همین نزدیکی‌ها است، صدای پرسه‌زدن ابرها، صدای پای مورچه‌ها.

زبان که از کار می‌افته، باقی حواس فعال‌تر میشن. تازه میفهمی چقدر قابلیت داشتی و همه رو خرج زبان میکردی! 

شاید این خاصیت کوهستانه که خاطرات، عین سنگ‌نوشته‌ها توی گوشه گوشه‌اش حک شدن. آدم بعد سالیان سال هم چیزای زیادی رو به یاد میاره که خیال فراموش شدن ندارن و هیچ نمیخوان دست از سرت بردارن. خاطراتِ همراهی‌ها، نگاه‌ها، حرف‌ها، خنده‌ها. خاطراتِ دعواها و دلخوری‌ها. خاطراتِ تجربه‌های نو؛ چه خوشایند و چه دل‌آزار.

خاطراتِ خیلی چیزایی که دیگه حالا نیستن یا اگه هستن، دیگه اهمیتی ندارن. خاطراتِ لذت تنهایی‌ها.

شاید این خاصیت کوهستانه که تو رو از جمع جدا میکنه و میکشه تو خلوت تنهایی خودت. هر قدم که بالاتر میری، خالی‌تر و تنهاتر میشی. افکار، مثل هزارتوی بی‌پایانی، تو رو میکشن و میبرن به هرجا که میخوان. اینقدر که یهو میبینی رسیدی جایی بالاتر از ابرها. 

هنوز نمیدونم ما خودمونو از کوه بالا می‌کشیم یا این کوهه که ما رو بالا می‌کشه؟ هرچی هست قطعا پای عظمت کوه درمیونه. عظمتی که ما رو جذب میکنه و بالا میکشه. یا عظمتی که ما رو جذب میکنه تا خودمونو بالا بکشیم.

ته همه این پراکنده‌گویی‌ها تو خلوت بکر کوهستان، میخوام بگم همنشینی با اونایی که دارای عظمت هستن، آدمو رشد میده. چه تو همت کنی و خودتو تا اون عظمت (یا قدری از اون) بالا بکشی، چه اون عنایت کنه و تو رو بالا بکشه. هرچی هست این عظمته که جذبت میکنه و باعث رشدته. وگرنه که اینهمه سنگ و کلوخ.

همنشین خوبه یکی مثل کوه باشه.