به نام خدا
سلام؛
نمی‌دونم ما خیلی کم‌طاقت شدیم،
یا حجم مصیبت‌ها یهو خیلی زیاد شده.
دنیا، دنیای از دست دادنه.
دنیای فراغه.
قراره دلبستگی‌هامونو یکی‌یکی از دست بدیم.
داشته‌هامونو،
عزیزانمونو،
اعتبار و آبرومونو،
دلخوشی‌هامونو.
همه اون چیزی که بهش چسبیدیم و دست و پامونو بسته.
هرچی که برای پرواز، داره سنگینی می‌کنه.
قراره همه رو همینجا بذاریم و بریم.
و این -بی‌تعارف- سخته.
برای همه جور آدمی سخته.
خیلی سخته.
آدم گریه‌اش می‌گیره.
و سعی می‌کنه آتش دلش رو به بارون اشک بشوره تا تسلّا پیدا کنه.
ولی هرچقدر برای مصیبت‌های دنیا گریه کنی، حالت خوب نمی‌شه.
هرچقدر اشک بریزی،
ناله کنی،
بی‌تابی کنی،
حالت خوب نمی‌شه.
چه بسا بدتر هم می‌شی.
شاید واسه اینه که فرمودند:
إن کُنتَ باکِیاً لِشَیءٍ فَابکِ لِلحُسَینِ (علیه السلام)
یعنی مسیر گریه‌اتو هدایت کن،
اشکت که جاریه،
نمی‌تونی جلوشو بگیری،
ولی نیّت کن،
چون إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّیَّات.
نیّت کن اشکی که می‌ریزی، خرج مصائب اباعبدلله (علیه السلام) باشه.
این کار چند تا فایده داره.
اولش اینه که حواسمون باشه، هر مصیبتی سرمون میاد،
اگر عزیز از دست دادیم،
اگر غارت شدیم،
اگر توهین و تحقیر دیدیم،
اگر آواره شدیم،
هر مصیبتی که ممکنه سر هر کدوممون بیاد،
دربرابر مصائبی که در یک روز بر اباعبدالله و خاندان پاکش (علیهم السلام) گذشت، هیچه.
فَابکِ لِلحُسَینِ
یه خاصیت دیگه‌اش اینه که گریه بر مصائب اباعبدالله نشاط‌آوره.
دیدین وقتی روضه تموم می‌شه،
همون آدمایی که تا چند لحظه پیش گریه می‌کردن و بر سر و سینه می‌زدن،
مشغول صحبت و شوخی و خنده می‌شن؟
می‌گن شیعیان افسرده‌اند.
همش دنبال غم و روضه و مصیبتند.
اگه اینا افسردگی میاره، پس اون نشاط بعدش چه توجیهی داره؟
از کجا میاد؟
گریه بر مصیبت اباعبدالله (علیه السلام)،
دل‌ها رو جلا می‌ده.
عقده‌ها رو باز می‌کنه.
حال آدمو خوب می‌کنه.
فَابکِ لِلحُسَینِ
بازدید امروز: 203
بازدید دیروز: 190
کل بازدیدها: 584664