به نام خدا
سلام؛
یه روز یه بنده خدایی بود مدام دعا می‌کرد: "بیا کَعبه که تا دورَت بِگَردَم" ...
مدام از دلتنگی اشک می‌ریخت،
می‌نالید.
تمام عمر کارش همین بود.
تا که مُرد.
آخر هم کعبه رو ندید.
خیییییلی مسخره بود؟!
مسخره کار ماست که نشستیم می‌گیم: "آقا بیا" ...
مَثَلِ اِمام، مَثَلِ کَعبه است.
کعبه به سمت کسی نمی‌ره.
ما باید بریم سمتش [1].
...................
پ.ن.
1. فرمایش حضرت زهرا سلام الله علیهاست (عوالم المعارف، ج 11، ص 228.).
2. اِی که مَرا خوانده‌ای، راه نِشانَم بده ...
3. این خودش یه پست جداست، ولی چون مرتبط بود تو پی‌نوشت درج می‌کنم:
دَردِسَر -برخلاف تصوّرمون- چیزِ خوبیه.
زَحمت،
لازم که نه،
واجبه!
تو این ایُام محرّمی داشتم فکر می‌کردم تو محل ما کلّی آدم مسجدی و مذهبی هست، چرا پس جز تعداد مشخصی، کسی پرچم عزا نصب نمی‌کنه؟
و فهمیدم چرا!
چون پرچم ندارن!
این خیلی نکته‌ی مهمّیه!!
همه اینا اگه واسشون پرچم ببری در خونشون، پرچم می‌زنن! (حالا شاید یه تعدادیشونم زحمت نصب پرچم رو هم به خودت بدن!).
فکر کردی الان می‌خوام بگم وظیفه است که پرچم پخش کنیم؟!
نه بابا!
اگه کسی نمی‌خواد در این حد به خودش زحمت بده که یه پرچم برای اربابش نصب کنه، همون بهتر که سر در خونش بی‌پرچم بمونه.
ببین!
یعنی آدم در حد یه پرچم زدن پای کار اربابش نباشه؟
در حد یه پرچم؟!
شیعیان حضرت موسی علیه السلام، گفتن آقا جان! ما همینجا "منتظر" می‌مونیم، خودت و پروردگارت برید دشمنا رو شکست بدین، سرزمین موعودمونو گلستان کنین، خداییش بعدش ما میاییم! (متن قرآنه: 22 مائده).
آقا جانم!
ما هم منتظریم!
بازدید امروز: 145
بازدید دیروز: 115
کل بازدیدها: 594416