EMOZIONANTE

به نام خدا

سلام؛

می‌گن وقتی چیزی از خدا می‌خوای، دعا کن اول ظرفیتشو بهت بده.
اما من فکر می‌کنم خدا چیزی خارج از ظرف وجودی ما و بیش از اون بهمون نمی‌ده چون محال به نظر میاد. ما باید قابلیت دریافت داشته باشیم دیگه.
پس اینکه گاهی می‌بینی کسی ظرفیت موقعیت یا داشته‌هاشو نشون نمی‌ده، به این علت نیست که عطای پروردگار بیشتر از ظرف وجودیش بوده، بلکه ما درواقع "بی‌ظرفیت‌بازی" درمیاریم!
یعنی خدا چیزی به ما عطا کرده که باید شکرگزار و قدردانش باشیم اما بی‌جنبه‌بازی درمیاریم و رفتار عجیب و غریبی نشون می‌دیم.
پس بی‌ظرفیت نبودیم، اما علاقه داریم بی‌ظرفیت‌بازی درآریم.
...............
اصلا چالش چیز جذابیه:
اگر بنا باشه خدا بر اساس ظرفیت ما بهمون ببخشه، آیا این اسمش لطف و کرمه؟ آیا من اگر ظرفیت دریافت چیزی رو داشته باشم، مستحق دریافت اون نیستم و حق من نیست که اونو داشته باشم؟
مثال: من یه کاری انجام داده‌ام و بابت اون از  کارفرمام پولی گرفته‌ام. آیا این پول، دستمزد و حق منه یا لطف کارفرما؟؟
پس اگر من ظرفیتی دارم، حق منه که مطابق اون نعمتی دریافت کنم: علت و معلول.
پس نقش خدا چیه؟
آیا خدا کریم و جواد نیست؟ و آیا در شان کریم و جواد نیست که بدون چشم‌داشت ببخشه و بدون توقع و حتی پیش از درخواست کسی، بهش عنایت کنه؟
پس آیا سزا نیست که به ظرف طرف نگاه نکنه و عنایت کنه؟ یا اصلا نعمت رو با ظرفش ببخشه؟
اندیشناکمندانه!