EMOZIONANTE

خبر آتش‌سوزی‌های گسترده امریکا، این‌ روزها به گوش همه رسیده؛ هم‌رقصی آتش و باد و ویرانی غریب و خسارات هنگفت حاصل از آن. باز شکر خدا که تلفات جانی زیادی نداشته است.

اما اینکه مردم ناخودآگاه با دیدن تصاویر این حجم از ویرانی، به یاد غزه می‌افتند و حتی شک می‌کنند که این تصویر متعلق به امریکاست یا فلسطین، یا اظهار می‌کنند که این آتش خشم و انتقام خداست و پاسخ او به استغاثه کودکان بی‌پناه فلسطین، و ... اینها تقصیر مردم نیست. گناه چشمانی است که می‌بیند و می‌بارد و دلی که می‌گدازد و حافظه‌ای که ضبط می‌کند.

تطبیق این صحنه‌ها، طبیعت انسان است و مختص گروهی خاص یا ملیتی خاص هم نیست. از آنچه به واسطه فضای مجازی می‌رسد، در خود امریکا هم این بحث‌ها مطرح است و بعضی از مردم، این حادثه را عذاب الهی می‌دانند.

آدمیزاد فطرتا درک می‌کند که "وقتی ظلم و جنایت از حد گذشت باید منتظر طوفان بود".

اما آیا حقیقتا این عذاب خشم و انتقام خداست؟
در بعضی از بلاها، حکمت خدا امتحان و رشد بنده‌هاست. گاهی بلا می‌رسد تا از مصیبت بزرگتری جلوگیری کند. گاهی هشدار است تا انسان به خودش بیاید. گاهی به واسطه بلا، گناهان فرد می‌ریزد. و گاهی هم هدف، تادیب است.
در هر صورت خدا نسبت به امور، آگاه‌تر است و خودش بهتر می‌داند اقتضای حکمتش چیست.

ولی آدمیزاد است دیگر. مقایسه و تحلیل و تطبیق، از خصوصیات اوست. آتش، ویرانی، آوارگی، این روزها انسان را به یاد غزه می‌اندازد و وقتی می‌بیند اینبار در امریکاست، خواه ناخواه یاد سخنان گهربار ترامپ می‌افتد که دو روز پیش از حادثه گفته بود خاورمیانه را به آتش می‌کشد.
آدمیزاد است دیگر. یادش می‌ماند.

.........
پ.ن:

چرا در مورد فاجعه پلاسکو و زلزله بم و مشابه آنها چنین تحلیلی وجود نداشت؟ ساده است: چون موضوع قابل تطبیقی وجود نداشته است که حافظه انسان بتواند آن بلا را با گناهی مرتبط بداند.
اصلا چرا قضیه را می‌پیچانیم؟ به ما چه ربطی دارد؟ "جاست ایران!"