EMOZIONANTE

فیلم بچه مردم را با بچه‌ها دیدم. دقایقی از ابتدای فیلم را از دست دادیم اما به سرعت در جریان ماجرا افتادیم.
قصه پسری پرورشگاهی که به همراه تعدادی از دوستانش به دنبال سرنوشت و خانواده در جستجوست و ماجراهای آن در یک بستر تاریخی روایت می‌شود از پیش از انقلاب تا دوران جنگ تحمیلی.
ژانر فانتزی به کارگردانی خوب محمد کریمی و بازی هم‌آهنگ گوهر خیراندیش، رضا کیانیان، بهروز شعیبی، و حسن معجونی، به غنای کار افزوده و درمجموع، طنزی است مفهومی و حساب شده که قرار نیست به هر قیمتی بخنداند.
مهبد جهان نوش نوجوان خوش‌استعدادی که پیش‌تر بازی خوبش در فیلم "پرونده باز است" در شدت ضعف فیلم، گم شد، اینبار بی‌شک از کاندیداهای جشنواره خواهد بود.
واگویه‌های درونی ابوالفضل (جهان‌نوش) به جذابیت ماجرا افزوده، سکانس عروسی دوستش که فقط با تعدادی عکس روایت می‌شود نمکین و زیباست، حال و هوای کمونیست‌های اوایل انقلاب، فیلم را خوشمزه کرده و مجموعا همه‌چیز زیبا و دلنشین پیش می‌رود تا آنجا که ابوالفضل وارد جبهه می‌شود (بعد از آنکه یکی دیگر از دوستانش به شهادت رسیده). ناگهان یک افت قابل توجهی در جریان روایت و فانتزی ماجرا اتفاق می‌افتد و پایان قصه هم اینقدر نامتجانس است که به قول فاطمه بانو، انگار داده‌اند چت جی‌پی‌تی گفته‌اند خودت هرطور صلاح می‌دانی (و البته مطابق با ارزش‌های انقلاب اسلامی) تمامش کن!
انگار دیگر همگی خسته شده بودند، خصوصا نویسنده! چرا این میانه یهو جبهه؟ حالا این هیچ، چرا بچه مردم را شهیدش کردید؟!
از این پایان‌بندی عجیب که چشم بپوشیم، درمجموع فیلم خیلی خوبی بود با محتوا و پیام خوب.