EMOZIONANTE

گویند شبی بلندتر از یلدا نیست!

گویا که شام غریبان ندیده اند...

خیابان‌ها دوباره شلوغ می‌شود. دوباره تاکسی به این راحتی‌ها گیرت نمی‌آید. همه در تکاپو هستند. دوباره زیر بغلت را هندوانه ای که چند شب قبل به میوه فروشی محل سفارش داده ای پر می‌کند و دست دیگرت را با آجیل و انار و میوه های رنگارنگ پر می‌کنی که چه؟ که امشب شب یلداست.
یلدا از راه رسیده است. راستی یلدا فقط همین یک شب است؟ همین که فصل خزان جایش را به زمستان می‌دهد؟ 
فکر نمی‌کنم؛ رنگ سیاه لباس‌هایمان که از سیاهی شب یلدا سیاه‌تر است این را یادمان می‌اندازد. راستی شب یلدای بچه های کربلا کی بود؟ شب بسته شدن آب؟ شب عاشورا؟ یا شام غریبان؟ شاید هم شب خرابه شام.
عجب حکایتی است این شب یلدا. شب دوست داشتنی است این شب برای ما ایرانی ها. امسال هم خیلی‌ها به فکر آنند که نکند هندوانه گران شود؛ نکند آجیل گیرمان نیاید و انارش قرمز نباشد و هزار نکند دیگر.
اما هستند خیلی‌ها که شب یلدا را دور هم جمع می‌شوند و آنچه برایشان مهم است این است که صله رحمی به جای آورند و دور هم باشند و تفالی هم بزنند. هستند آدم‌هایی که همه جان و تنشان فدای شکمشان نمی‌شود و دل از محرم و کربلا نمی‌کنند. 
آری اینجا ایران است. کشوری که محرمش برای همه بوی اسپند می‌دهد و گریه. طعم تشنگی و نم اشک. امشب یلداست، اما این بلندترین شب سال نیست. از این بلندتر هم داشته‌ایم شب‌هایی که صبح شدنش دردی را دوا نمی‌کرد.
یلداهایی را این آسمان و زمین به چشم خود دیده است که آفتاب وسط آسمان نشسته بود و...
بگذریم. امشب شب یلداست. شبی با پیشینه ای تاریخی برای ما ایرانی‌ها، اما یادمان نرود هنوز داغ بزرگ‌ترین تراژدی عالم بر دلمان مانده است و حتی هندوانه خنک هم دردی را دوا نمی‌کند. چرا؟ دلیلش را امام صادق (ع) برایمان به یادگار گذاشته است: برای شهادت امام حسین (ع)، حرارتی در دل های مؤمنان عاشق وجود دارد که تا ابد، سرد شدنی نیست.
امسال هم شب یلدا دور هم می‌نشینیم، اما یادمان باشد حالا که دهه اول محرم تمام شده است، ‌عزاداری‌هایمان را حرام نکنیم. هیچ اشکالی ندارد که با هم و دور هم باشیم اما به قول حسین پناهی مرحوم: حرمت نگهدار دلم، گلم...