تمام عزمتان را جزم کرده‌اید که شدّت نارضایتی ما را بالا ببرید؟ بالاتر از این که هست؟ اشکالی ندارد.

تمام قوایتان را جمع کرده‌اید که ما را ناامید کنید؟ ناامیدتر از همیشه؟ عیبی ندارد.

امکاناتمان صفر است و مدیریت بحرانمان زیر صفر؟ مهم نیست.

نهایت بی‌کفایتی دولت بی‌تدبیرتان را در زلزله کرمانشاه به تماشا نشستیم. وقتی راه‌ها برای شما مسدود بود و امکانات محدود و ما مردم، خودمان به داد هم رسیدیم. آن زمان که شما قیّم مردم نبودید و خودمان آستین همّت بالا زدیم. وقتی شما چند کانکس ناقابل نداشتید به داد مردم برسید، و خودمان برایشان خانه ساختیم. وقتی چند بطری آب در بساطتان نبود و ما هرچه داشتیم در طبق اخلاص فرستادیم. آنجا که دیدید دیگر خیلی بد شده و رفتید چند فیلم و عکس صوری هم با مردم مصیبت‌زده کرمانشاه گرفتید.

از فاجعه کشتی سانچی هم زیاد نگذشته. فراموش نمی‌کنیم نتوانستن‌های پیاپی شما را. فراموش نمی‌کنیم نشدن‌های مکرر را.

حالا هم بگذارید لاشه هواپیمای تهران- یاسوج، همانجا گم بماند. شما وظیفه خود را انجام دادید. ممنون از پیام تسلیتتان که مثل همیشه تسلّای دردهایمان بود! زمانی که دیدیم در ستاد بحرانِ شما، یک متخصص محض رضای خدا حضور ندارد. نه که نداشته باشید، حیف است لابد؛ گذاشته‌اید برای مبادا!

می‌دانید؟ دیروز که برای چندمین‌بار به تماشای بی‌عرضگی دولتتان نشسته بودم، پیش خودم فکر می‌کردم اگر فقط یک نفر از عزیزانتان میان سرنشینان آن هواپیمای مفقود بود، شده با دست خالی و پای پیاده به دل کوه نمی‌زدید؟! فکری، کاری نمی‌کردید؟ با غروب آفتاب می‌رفتید استراحت و با طلوعش، میان دوستان ستاد بحرانتان، صبحانه را در جوار طلوع دل‌انگیز «دِنا» صَرف می‌کردید و دورِ هم، وقت می‌گذراندید؟

تمام تلاشتان را می‌کنید که ما ناراضی باشیم. هستیم. ولی نه از نظام. از شما. و از سدّ بی‌کفایتی شما هم خواهیم گذشت. این انقلاب، توقف ندارد. ما گردنه‌های دشوار و صعب‌العبور را به یاری خدا به‌سلامت گذرانده‌ایم. چند سنگ‌ریزه پیشِ‌پا که دیگر این حرف‌ها را ندارد! ما که رد می‌شویم، ما که به داد هم می‌رسیم؛ ولی خدا از شما نگذرد، خدا به داد شما نرسد!