به نام خدا

سلام؛

خدا دوست داره بنده‌هاشو غرق نعمت ببینه. بهشت رو برای ماها آفریده. دوست داره به هر بهانه‌ای شده، تهِ سرنوشت تک‌تکمون بهشت باشه؛ عند ملیک مقتدر.
منتها لازمه‌اش اینه که آدم قدر نعمتو بدونه. آدمی که قدر نعمتو ندونه، ظرفیت اونهمه نعمت رو نداره. یعنی فکر کن یه ظرفی دستته و کنار اقیانوس بی‌انتهایی هستی. سایز اون ظرفت هرچقدر باشه، همونقدر می‌تونی آب برداری. پس ظرفت باید یه اندازه قابل توجهی داشته باشه که بهره‌مند شی، وگرنه نعمت که ته نداره.
شکر نعمت، ظرف وجودی آدمو گسترش میده و آدم میتونه مدام از نعمتای بیشتری برخوردار شه.
شکر نعمت یعنی بدونی که خدای قادر مطلق، هیچ نیازی به تو نداره و با این حال، اینهمه هواتو داره.
بدونی که خدای قادر مطلق، می‌تونه سر بزنگاه مچتو بگیره و گوشتو بپیچه، ولی همچین چشم‌پوشی می‌کنه انگار اون از تو حیا می‌کنه.
بدونی که خدای قادر مطلق، در عین بی‌نیازی، چنان مشتاق بازگشت توئه که اگر می‌فهمیدی از شوق جون میدادی.
بدونی که جز این خدا، کسی لایق عشق نیست.
  و لازمه‌ی عشق، بندگی و سرسپردگیه.
  و تا سرسپرده و مطیع نباشی، تا دست از بازیگوشی و تمرد برنداری، عبد نیستی.
و تا عبد نباشی، شکرانه نعمت وجود چنین خدایی رو هرگز به جا نیاوردی، پس ناسپاسی.
و جزای ناسپاسی، نمی‌تونه بهشت باشه.
چون اون نعمت بی‌کران و اون خوشبختی بی حد و مرز، تو ظرف تَنگ ناسپاسی، جا نمیشه.