به نام خدا

سلام؛

طاقت‌فرساترین کار دنیا، تماشای قطره‌های سرم است که دانه‌دانه جاری می‌شوند و قرار است حالاحالاها اسیرت کنند.

دکتر که می‌رود، جریان را تندتر می‌کنم تا انتظار کمتری بکشم.

اصلا انتظار، طاقت‌فرساست.

کاش قطره‌ای بودم که با قطره‌های دیگر جاری می‌شدم در پیکره‌ی نیمه‌جان انسانیت.

قدری تندتر.

تا زودتر سر پا شود این اندیشه‌ی روشنِ در حالِ احتضار.

بلکه دریایی بسازیم که تلاطمش، تکان دهد دنیا را.

زیر و رو کند،

و از نو بسازد.

بلکه اینهمه سیاهی را بشوید و پاک کند.

بلکه حالمان خوب شود.

که از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست.