به نام خدا
سلام؛
طوری نشده که.
یه آرمان تکه‌تکه شد،
یه روح‌الله ریز ریز شد،
یه عده یتیم شدن،
یه عده بیوه شدن،
یه عده داغدار.
در عوض امروز، عده‌ای هم توفیق پیدا کردن با سر و پای برهنه بیان تو خیابون.
در عوض تمام این خون‌ها،
در عوض تمام این ناامنی‌ها،
در عوض میلیاردها خسارتی که بارش بیش از پیش کمر فقرا رو خم کرد،
در عوض خدشه‌دار کردن آرامش و امنیت یک جامعه.
الحمدلله.
مشکلات کشور حل شد،
فقر و فساد اقتصادی ریشه‌کن شد،
و حالا دیگه همه‌چیز آرومه،
یه عده خوشحالن.
................
پ.ن.
1. فکر می‌کنی حاصل اغتشاش 1401 این بود که یه عده حجاب بردارن؟ نه اتفاقا. اون عده قبلا هم حجاب نداشتن. حاصلش این شد که عده‌ای سفت و سخت‌تر حجابشونو حفظ کنن. آدم هیچ دلش نمیخواد قدر یه سر سوزن، قدر یه تار مو، توی خون آرمان‌ها و روح‌الله‌ها شریک باشه. یا حتی مظنون. آدم هیچ دلش نمیخواد وقتی از کنارش رد میشن و نگاهش میکنن، تو نگاهشون نفرت و سرزنش باشه که "به چه قیمتی؟!". آدم تلاش می‌کنه خودشو مبرا نشون بده، حتی اگه تا پیش از این، حجاب چندان سفت و سختی هم نداشته.
2. شهید، چراغ راهه. شهیده که نشون میده توی تقابل دو تا جبهه، کدوم‌ور باید وایستی. شهید، کسی نیست که بره پی عاقبت‌به‌خیری خودش و پشت سرشم نگاه نکنه. قطعا اونکه از بذل جانش دریغ نکرده، دست ما رو رها نمی‌کنه.
3. وقتی به انقلاب اسلامی ایران فکر می‌کنم، حسرت میخورم که ایکاش اون روزها تو اون جمع می‌بودم و می‌دیدم و می‌فهمیدم چطور یک نفر، میلیون‌ها قلب رو با هم متحد می‌کنه، به واسطه‌ی نفس روح‌اللهی‌ش که اختیار همه‌ی دل‌ها، دست خداست. آرزو داشتم اون حال و هوا رو از نزدیک، نه از پشت قاب تلویزیون، لمس کنم.
4. هرکس نگاهی به زندگی داره و بر اساس اون نگاه، مسیر زندگیشو رقم میزنه. اما هر کدوم از ما به هر شعبه‌ای منحرف شیم، این انقلاب یه اصل ثابته و یه مسیر مشخص داره. با تک‌تک ما، یا بدون تک‌تک ما، به فضل خدا باقی، پویا، و عاقبت‌به‌خیره. چه من و تویی بخواهیمش و با موجش همراه شیم تا اقیانوس ظهور، چه نخواهیم و سنگین باشیم و ته‌نشین. این انقلاب، اقیانوس‌شدنی است. با من و تو، یا بی من و تو.
