به نام خدا

روزهای پر دلهره ای را می گذرانم. با خودم حرف می زنم، دلداری می دهم. مسئولیت بزرگی است؛ زمان و انرژی فرزندانی را در دست دارم که قرار است آینده را به دست بگیرند. نگرانم تا مبادا ساعتی از آن را هدر دهم یا به قدر سر سوزنی از این گنجینه عظیم کم شود.

انگیزه بسیاری دارم و به خود امید می دهم: قلم باید به دست آدم متعهد باشد. چرا چنین افرادی جرأت نوشتن ندارند تا حرف های خوبشان را تقسیم کنند.

به بازار آشفته نشر می اندیشم و آخرین نمایشگاه کتابی که «یازده دقیقه» پائولو کوئلیو را به حراج گذاشته بود.

دلم را محکم می گیرم تا تپش های تندش لرزه به اندامم نیندازد. من باید بتوانم، حتی با همین دلهره ای که لازم است داشته باشم.